"Çıkmadık candan umut kesilmez !"

Geçtiğimiz hafta içinde yeşil beyazlı temsilcimiz Konyaspor’da yaşanan gelişmeler ve ardından yeni teknik direktörlük için Bülent Korkmaz’la atılan imzanın ardından hafta sonu oynanan Göztepe maçı öncesi umutlar yeşermişti. Sonuçta kötü giden bir seri ve zorlu maçların yanı sıra puan cetvelindeki alt sıra kabusu ister istemez şehrin üzerinde kara bulut gibi dolaşıp duruyordu. Takımın yeni bir yükselişe ve kabuğunu kırması için hamleler gerekiyordu. Denizlispor beraberliğinin ardından masaya oturulup karşılıklı anlaşmanın ardından teknik direktör Aykut Kocaman ile ayrılan yollar Bülent Korkmaz ile birleşmiş oldu. Şimdi burada kararı iyi kötü anlamında yargılayacak değilim ancak bildiğim bir gerçek varsa o da Konyaspor’un istikbali ve neticesinde akıbetidir. Sonuç itibari ile geçen hafta imza törenine katılarak Bülent hocanın sıkıntılı durumdaki takımımız için söyleyeceklerini yerinde dinlemek istedim. Nitekim Bülent hoca ekibiyle gerek söyledikleri gerek vücut diliyle umutlu ve başarı inancı gösteren tavır sergiledi. Dolayısıyla Göztepe maçına da bu umutla çıkmış olduk. Maç öncesi kadroya baktığımda geldiği günden bugüne vasatlığını gideremeyen Riad Bajic’i görünce sanırım Bülent hoca ‘birde canlı olarak ben göreyim bu oyuncuyu’ demiş ondan kadroya almıştır diye düşündüm. Rogerio Thuram’ın hastalığından dolayı kadroya dahil edilmemesi olası bir durum düşüncesiyle karşılaşmanın ilk dakikalarını geride bırakmış olduk. Nitekim iç sahadaki 536 dakikalık gol hasretimizi bitiren Ömer Ali’nin gol sevincinin ardından kalemizde gördüğümüz gol ile yerini ‘acaba’ endişelerine bırakmaya başladı. Sonrasında gelen hatalar silsilesi Serkan Kırıntılı, Nejc Skubic, Ali Turan ile devam edince sahadan mağlubiyetle ayrılmış olduk. Burada mesele veya benim takıldığım alınan yenilgi değil, asıl mesele umutlarda mağlup oldu. Özellikle maç içinde oyuncuların gailesiz hareketleri Serkan’ın tribünlerle olan gereksiz diyalogu bardağı taşıran damlaları arttırdı. Olmaması gerekenler olmaya başlayınca kalan haftalar için o birlik beraberlik vurgu ve olgusu yerini antipatik düşünce ve eylemler ayyuklaşmaya başladı. Zamanında geleceği öngöremeyen yönetim suçludur, oyunculara gerekli yüklemeyi yapamayan hoca da suçludur. Saha içinde mücadeleyi sergilemeyip aldığının karşılığını vermeyen futbolcu da suçludur. Zamanında yapılması gereken müdahaleleri ‘Konyaspor zarar görmesin’ mantığı ile dillendirmeyen basın olarak bizler de suçluyuz. Görev yapan başarılar yaşatan hoca ile ‘vefa’ duygusu ila arasında gönül bağı kurup iki ayrı kanat oluşturup şuculuk buculuk sınıfı ile tartışma imkanı veren taraftar da suçludur. Peki suçsuz olan kim? Yönetimini hocasını basınını taraftarını çekişmesini vesairesini önemsemeyip takımına destek veren küçük yüreklerdir. Maç sonu gözyaşlarını tutamayıp ‘abi biz ne zaman yeneceğiz’ diyen 8 yaşındaki 10 yaşındaki yeşil beyaz sevdalılarıdır. Şimdi mevcut yaşananları yargılamak yerine bu takımın biran önce kâbus dolu potadan üst sıralara çıkması için gereken birlik beraberliği gösterme vaktidir. Bugün yönetim gitse de kalsa da sonuç değişecek değil. Burada yapılması gereken en doğru hareket Bülent hocaya destek vererek el birliği ile takıma katkı sağlamaktır. Ben inanıyorum ki bugün tribünlerin gördüğü ve yaşadığı sıkıntıyı Bülent hoca da görmüş ve notlarını almıştır. Takım içindeki müdahalelerini de buna göre yaparak iyi işler ortaya koyacaktır. Sonuçta başka Konyaspor yok ve bu takımı düştüğü yerden kaldırmak da hepimizin yegane istek ve görevidir. Kısaca ‘Çıkmadık candan umut kesilmez’ düşüncesiyle kötü günleri düşüncelerimize getirmeden umudumuzu devam ettirmemiz gerekiyor. Benim bu söylemime karşın ‘Görünen köy kılavuz istemez’ prensibini seslendirmek elbette ki doğal ancak şu aşamada yapılacak başka bir şey varsa onun da zamanının şimdi olduğunu düşünmüyorum. Kalın sağlıcakla…