BİZİM İNSANIMIZ

Kıymetli okurlar, öncelikle geçirdiğiniz bu günleri en az ekonomik kayıp ile geçirdiğiniz, ruhsal ve psikolojik olarak bunalım yaşamadığınız, özellikle aile içerisi şiddetleri yaşamadığınız, kısıtlamalara uyduğunuz bir tam kapanma süreci diliyorum. Lakin değerli okurlar, tam kapanma süreci açıklandığı tarih ile perşembe günü saat 19.00 saatleri arasında yaşanılanları şöyle kısaca aktarmak isterim: Gördüğüm, konuştuğum insanların öyle bir acelesi vardı ki, “Eve şu malzemeyi de almalıyım” , “Bu olmazsa olmaz” , “Evde hiçbir şey yok” , “Yasak gelmeden buraya da uğramalıyım” , “Giyecek bir kıyafetim kalmadı” ve daha nice bu tarz cümleler… Alışveriş merkezlerinde kasa kuyruklarını boş verin, mağazalara, alışveriş merkezine girebilmek için sıralar bekleyen o insanlar… Kıtlığa girecekmiş gibi market alışverişi yapanlar, iki gün öncesine kadar ramazan yardımları ile alakalı konuşup, bugün ihtiyaç sahibini unutup, kendi derine düşen insanlar… Biz olmayız. 20 gün evde duracağı halde kıyafet alışverişi yapmanın mantığının izah edebilecek bir durumu olmadığı kanaatindeyim. Velev ki böyle bir alışverişin ehemmiyeti var, bunun tam kapanma açıklamasının hemen ardından gerçekleşmesi ilginç değil mi? İlk sokağa çıkma kısıtlamasını hatırlayın değerli okurlar, dışarıya çıkan insanları eleştiren herkes dışarıdaydı… Acil market ihtiyacınızda zorlanmadan alışveriş yapabileceğiniz bir kısıtlama varken, evde giyecek kıyafetiniz yoksa şayet, kargo şirketlerinin çalıştığı, online alışverişlerin devam ettiği bir kısıtlama varken... Bu tatminsizlik, bu riyakarlık, bu doyumsuzluk, neden?