İlk emir

Tevrat yaşat dedi; Yahudi yaşatmadı! İncil sev dedi; Hıristiyan sevmedi! Kur’an oku dedi; Müslüman okumadı! Bundandır insanlığın böyle dibe vuruşu. Hani vardır ya, felaket tellalcılarımız, insanlığın çivisi çıktı, savaşlar yakında, kopsun kıyamet diyenlerimiz. Farkında değiliz oysa; İnsanlık zaten savaşta, kıyamet zaten kopuyor. Hatırlarsınız… Ayla bebeğin Ege sahillerine yüzüstü vurmuşunu. Daha 4 yaşındaydı boğularak öldüğünde. Ne hayaller ne umutlar satılmıştı da yelken açmıştı denizlere. Ülkesinin keşmekeşliğinden kaçmıştı. Sadece nefes almak ve yaşamak istiyordu. Yanlış politikaların, bitmeyen iktidar hırslarının kurbanı olmuştu. Olay o kadar derin ki aslında, burada bende suçluyum, sende suçlusun, hepimiz suçluyuz. Bütün insanlık suçlu. Hepimizin elinde Ayla’nın kanı var. Şu ve ya bu şekilde hepimiz bu cinayetin mesulleriyiz. Ve kıyamet Ayla bebeğin yüzüstü sahile vurduğu anda kopmaya başladı zaten. Şuanda Ayla’nın yüzüstü öldüğü pozisyondaki gibi nefes almaya çalışmıyor muyuz insanlıkça. Korona belası diyorum! Hani bir yavrucak daha vardı, bizi Allah’a şikayet eden! Allah şikayetini duymuş olmalı ki, başımız dertten, musibetten kurtulmuyor. Peki biz ne yapıyoruz şu an? Hala egolarımızın, ihtiraslarımızın, kibrimizin peşinde ordan oraya savrulmuyor muyuz? Başımıza da gelmeyen kalmadı oysa. Daha da neler gelecek kim bilir? Herkes en sesli savunduğu insani değerlerin bir numaralı katili değil mi? Haksızlığın, hukuksuzluğun yaşandığı ülkelerin başında Müslüman ülkeler gelmiyor mu? İnsan sevgisinin sıfır olduğu Hıristiyan ülkeler değil mi? İnsan yaşamına bir pul kadar değer vermeyen Yahudi İsrail değil mi? Oysa ne demişti kutsal kitaplarımızın ilk emri? Tevrat yaşat dedi; Yahudi yaşatmadı! İncil sev dedi; Hıristiyan sevmedi! Kur’an oku dedi; Müslüman okumadı! Bundandır insanlığın böyle dibe vuruşu. Daha da çok vuracak.