KAMERA ARKASI GERÇEĞİ: KOCAMAN BİR “OF!”

Kıymetli dostlar, gündeme şöyle bir baktığımda inanılmaz yoğundu. İklim krizi başta olmak üzere, normal doğumla alakalı açılan pankart üzerine toplum yine belirgin bir şekilde ikiye ayrılmış durumda. Bu derin ayrışmalara gerçekten çok üzülüyorum. Bir tanecik hayatımız var. Onu da daha doğru yerlerde kullanmak akıl işi..Ki ahirette mesul olacağımız şeylerden birisi de; ömrümüzü nerede tüketip harcadığımız.. Bu yazımda, toplumu yakından ilgilendiren anne babalık üzerine biraz sohbet edelim istiyorum..
Şimdi şöyle bir etrafımıza bakalım . Yeni olmuş anneler babalar desen ayrı bir telaşta, yılların emektarları desen “ah o eski günler” falan diyorlar. Sosyal medyada gördüğünüz o cicili bicili aile pozlarının arkasında sanki kocaman bir “of” saklı gibi değil mi? Eskiden “büyür gider” dedikleri çocuk işi, sanki uzaya roket yollamaya döndü. Acaba biz mi çok şey yapıyoruz, yoksa gerçekten de anne babalık denen şeyin tadı mı kaçtı biraz? Bence bu yorgunluk, bu “ben bittim” halleri falan, sadece bizim kendi derdimiz değil. Sanki toplum olarak bir şeyleri yanlış yapıyoruz ve en çok da bunun yükü bizim omuzlarımızda..
Eskiden ne güzeldi, konu komşu, akraba vardı yardım eden. Şimdi genelde baş başayız çoğu şeyle. Çalışan anne babalar desen, bir yandan işin stresi, bir yandan çocukların okulu, dersi, aktivitesi… Yetişmek imkansız! Bir de şu internet icat oldu, herkes sanki “en iyi anne baba benim” şovunda. O süper hayatlar, o melek çocuklar… İnsan ister istemez “ben nerede hata yaptım?” diye düşünüyor..
Hal böyle olunca, bizim roller de acayip değişti. Eskiden sadece karnını doyur, sırtını giydir yeter gibiydi (tabii ki öyle değildi ama şimdiki beklenti çok başka). Şimdi çocukların sadece karnını doyurmakla bitmiyor iş. Onların duygusal hallerini de anlamak, internette yol göstermek, farklı öğrenme şekillerine ayak uydurmak, gelecekte ne olacaksa ona hazırlamak gerekiyor. Sanki süper güçlerimiz olması lazım! Bizim anne babalarımızın zamanı başkaydı. Şimdi biz, o eski bildiklerimizle yeni neslin dertleri arasında köprü kurmaya çalışırken yoruluyoruz resmen..
Bak şimdi, bu anne babalıkta yaşanan yorgunluk falan, tek başımıza halledeceğimiz bir şey değil bence. Toplum olarak biraz silkelenmemiz lazım. İş yerleri biraz daha anlayışlı olsa, devlet çocuklara biraz daha sahip çıksa, etrafımızdaki insanlar birbirine destek olsa fena mı olur? Bir de şu “mükemmel anne baba” hikayesini kafamızdan atsak! Herkesin kendi hayatı, kendi mücadelesi var..
Biz anne babalar olarak da biraz kendimize zaman ayırmayı öğrenmeliyiz. Arada bir “ben de insanım yahu” demeliyiz. Birbirimizle konuşabileceğimiz, dertleşebileceğimiz yerler bulsak, yalnız olmadığımızı bilsek, belki o yorgunluk biraz geçer. “Bir çocuğu köy yetiştirir” sözünü çok severim. Unutmayalım ki, sağlıklı çocuklar yetiştirmek sadece bizim değil, hepimizin görevi. Yoksa bu gidişle sadece biz yorulmayacağız, geleceğimiz de biraz karanlık olacak gibi. O yüzden, gelin birbirimize daha çok destek olalım, daha çok anlayış gösterelim. Bu zorlu yolda hepimiz aynı gemideyiz sonuçta.. Haydi kolay gelsin!