BUNALIMDAN KURTULUP, HUZURA NASIL ULAŞIRIZ?

Mutluluğumuzu istiyorsak, bunalımdan kurtulup, huzura ulaşmak istiyorsak, durumların padişahı olan sevgiyi yüreğimizin baş köşesine oturtmak zorundayız.

Onu kabul etmekle, onun tâbiyetine girmekle, yani sevgiye köle olmakla insanlığımızın yüceliğini tatmak imkânına kavuşuruz.

Yüreklerindeki sevgiyi yelken edenler, ancak bugünkü bunalımların azgın dalgalarından kurtulabilir.

Ancak, sevgiye yelken açanlar, insanlık denizinin huzur limanına ulaşabilirler.

Sözün kısası her işin başıdır” insan sevgisi.”

Durum bu kadar açıkken huzur bu kadar yakınken, başarı uzanıp tutacağımız kadar yanımızdayken, kendimizi bundan mahrum etmek nedendir?

Bunu unutup, huzuru başka başka yerlerde aramak önce kendimize sonra karşımızdakilere zulmetmek demek değil midir?

İnsan sevgisini ihmal ederek insana yakışmayan ihtirasların baskısı altına girmek, kendimizi zulmün maşası haline sokmak manasına gelmez mi?

İnsan bu hale gelince, yüreğindeki tahtın asıl sahibini indirip, yerine bir sahtekârı oturtunca, nasıl kurtulur bunalımdan?

Sevginin kenetlediği sıcak eller birbirinden ayrılınca tek başına nasıl yeneriz güçlükleri?

İnsanı insan yapan yüreğindeki insan sevgisi diyoruz. Böyle bilip buna inanıyoruz.

Öyleyse, neden kendimizi bundan mahrum ediyoruz?

Sevmek, sevmek, alabildiğine insanları sevmek varken,tersini yapmak insana yakışır mı?

Bir yanda sevgi yüceliği, öte yanda zulüm cüceliği.

İnsan isek, insana yakışanı seçelim. Yoksa insanlıktan vazgeçelim.

Zulme maşa olmaz insan. Olmuş isek, dönelim yoldan.

Sevgi sana, sevgi bana, sevgi bize. Huzur ise hepimize.