VAKTİNE TASARRUF EDEMEYENLER HAYATA MUVAFFAK OLAMAZLAR

Zamanına, vaktine tasarruf edemeyenler, hayatta muvaffak olamamışlardır, olamazlarda. Hem vaktinde namazlarını kılıp hem de işlerini hiç aksatmadan yapabilenler, artık kendilerini var etmiş sayılırlar. Kendilerini yokluğa mahkum edenler ise namaza giderken işini aksatır, işini yaparken de namazını aksatır. Bu gibi aksatmalar, doğrudan doğruya bir iman, bir iddia sahibi olmamanın belirtileridir. İddialı yaşamayanlar, henüz kişiliğini dahi iddia edemeyecek güçsüzlüktedir.
Kararsız, hayat çizgisi olmayan, neye nasıl inandığından haberi dahi olmayanlar, vaktine tasarruf edemez. Çünkü inancı zayıf adamlar, vaktine tasarruf edecek güç bulamazlar kendilerinde! Daha acısı da güçsüzlüğünü ve inançsızlığını kabul edip, üstüne yatmaktadır.
“Ne yapayım, benim inancım zayıf!” deyip, iddiasız, gayretsiz duranlara ölmüş adam gözüyle bakılır. İnancın zayıfsa, kuvvetlendir. İddian yoksa iddia sahibi ol! Bunlar, elde edilen, olacak meziyetlerdir. İsteyen her şeyi elde eder, üstün kişi olur. Genellikle, milletini, ailesini, dinini ve kendi tarafını, ne ve nasıl olduğunu kesin olarak tanımayan, ölüler bile değil, açıktan açığa gölgelerdir. O halde, insanın güçlü olması kendi elindedir. Tarafını anladı ki, ben yapıcı tarafın adamıyım, anladı ki beni yaratan bir Allah var, Allah beni meydana getirdi, o halde benim yapacağım bir iş vardır. Tanıdığım, sığındığım, inandığım Allah’ın arzusu vardır. Ben o arzuyu yerine getirmek için yaşıyorum . En evvel kuvvetli olmam lazımdır. Kuvvetli olmak için hedefime ulaşmam şarttır. Övünecek tarafın adamıyım. O halde iddialı olup, ‘işte biz böyleyiz’ güçlülüğünü göstermek mecburiyetindeyim.
Gücümü, kuvvetimi, kendimi ve tarafımı kabul ettirmek için yaşıyorum. O halde, vaktime tasarruf etmek zorundayım. Bunun için, iddia sürmek, benim varlığımı ispat edecek belirtimdir. Böylece iddialı yaşamayanlar ne için yaşar, ona şaşırmak lazım!