SEN KENDİ HİKAYESİNİ YAZMAYA CESARET ETMİŞ BİR KAHRAMANSIN!

Dostlar, kendinizi hiç ilerlememiş gibi hissettiğiniz oluyor mu? Sanki onca zaman geçmiş, onca çaba sarf etmişsin ama hala aynı yerdesin.
Öncelikle şu an bulunduğun yerin sadece uğradığın bir istasyon olduğunu hatırla. Duyguların bundan öncekilere çok benzediği için hiç hareket etmediğini düşünüyorsun ama asla başladığın yerde değilsin. Bugün buradasın ve manzaran bu. Ne görmeliyim? sorusunu sormadan sadece bak ve anlamaya çalış.
Belki ihtiyacın olan şey “beklemek.” Değişmek isterken kötü birine dönüşmekten korkan yanın, sevmek isterken bağlanmaktan korkan yanın, gitmek isterken yola çıkmaya hazır olmayan yanın “durman”ı istiyor.
Kendine izin ver... Değişim, dünyanın en sancılı şeyi.. Dile söylemesi kolay olsa da sen bir karar verdiğinde, riske girdiğinde, bilinmeyen topraklara adım attığında, öyle muazzam bir sevinç, müthiş bir enerji filan duymuyorsun. Aksine korkuyorsun. Çünkü insan konfor alanından çıktığında kendini güvende hissetmez.
Güvenli alandan çıkmanın sancısını, eski seni geride bırakmanın yasını tek başına yaşıyorsun. Yetmiyor, bin türlü soruyla kendini delik deşik ederken, en çok yarayı yine kendi elinle açtığını görüyorsun.
Kimse karşına geçip seni takdir edecek diye bekleme. Onlardan pek çoğu ilk sendelediğinde ‘biz sana demiştik’ demek için pusudalar. Çünkü korkaklar konuşmak için senin en zayıf anını kollarlar..
Sen kendi hikayesini yazmaya cesaret etmiş bir kahramansın! Kahramanların gücü kendi içindedir. Ve makul olmak, çoğu zaman küçük kararlar söz konusu olduğunda iyi bir fikirdir. Büyük kararlar almak için bir parça delilik gerekir.
Bu aralar fazlaca geriliyorum. Çünkü ne zaman toplumun dejenere olmasından, insan doğasının bozulmasından bahsedip sonunda da “bu böyle gitmemeli” tarzı yazılar yazsam hemen oradan birileri çıkıp “Ee sen de hep olumsuz şeyleri söylüyorsun, ee sen de hep bilmem ne!” diye söyleniyor.
Hiç mi söylemeyelim güzel kardeşim?
Hep kuşlar böcekler “bir daha mı geleceğiz bu dünyaya” tarzı şeyler mi yazalım?
Ben insanları sevmesem, elimi taşın altına koymasam, “aman ağzımızın tadı bozulmasın Ali Rıza Bey” tarzında yazılar yazardım. İstiyorum ki mutlu olalım ve mutluluğu da hatalarımızdan ders alıp beraber inşa edelim.
Dolayısıyla, insan kendisini bazen ilerlememiş, olduğu yerde sayıyor zannediyor. Sizi anlayan düşüncelerinizi fikirlerinizi benimseyen algılayabilen insanların varlığı güzel bir lütuf. Bence insanın hayattaki en büyük şanslarından birisi, hayat yolculuğunda kendisine rehberlik edecek iyi bir mentör. Bilgiyi bilince çevireceğimiz güzel bir ömür diliyorum.