“NİCE HAN NİCE SULTAN TAHTI BIRAKTI GEÇTİ “

6 Şubat 2023 Depreminin (Asrın Depremi) yıl dönümünde ne yazabilirim ki! Eskilerde atalarımız böyle olağanüstü bir hüzün veya sevinç yaşadılar mı ozanları saz eşliğinde ağıtlar söylerler, şairler hüzünlü mısralar yazarlarmış. Büyük zaferler ve önemli başarılarda da tersine sevinç ve gurur dolu türküler söyleyip mısralar dizerlermiş. Bizler çoktandır unuttuk bu güzel mirası. (Hafızamızı yitirip birçok şeyi unuttuğumuz gibi) Şimdilerde gelişmiş ülkeler yaşatıyor bu geleneği. Onlar, büyük sevinçleri, büyük başarıları veya tersine hüzünleri, acıları sinema, tiyatro, şiir, müzik,  resim, heykel… Yolu ile ebedîleştiriyorlar. Bendenizde bugünkü köşemde geçen yıl yaşadığımız o büyük yıkım ve acının yıldönümünde,  acıların doruğa ulaştığı günlerde yazdığım şiiri  konu ediniyorum:

GÖK EKİNLER BİÇİLİRKEN
Yıkıldı hayaller çöktü umutlar
Kanadı kırılan kuşlara döndük
Güller diyarına kondu baykuşlar
Gülünü yitiren eşlere döndük 
*
 Yurdumuz yuvamız şehrimiz gitti 
Korkudan gözlerin ferleri bitti 
Yeis oba kurdu umut terk etti  
Karabasan dolu düşlere döndük
*
Ey yüce Toroslar ne oldu size 
Yaralı Amanos  bir şey de bize
Nazarlar mı değdi yeşilinize 
Gözlerde kuruyan yaşlara döndük 
*
Kahraman Maraş’ım durmadan ağlar 
Yaralı Hatay’ım karalar bağlar 
Enkazlar altında küçük yavrular 
Hüzünden ağlayan  taşlara döndük 
*
“Malatya Malatya bulunmaz eşi”
Hani şimdi nerde ayla güneşi
Kırıkhan' da taşmış hüzün deresi 
Gam ile çatılmış  kaşlara döndük 
*
Adıyaman ağlar duyulmaz sesi 
Pazarcık boğulmuş bitmiş nefesi 
Nurdağı kararmış kaybolmuş hissi
Doluya tutulan  çeşlere döndük
*
Şubatın altısı soğuk mu soğuk  
Enkazdan ses gelir hazin ve  boğuk  
Kayboldu yiğitler hem çoluk  çocuk 
Ordusu dağılmış leşkere döndük. 
*
Gök yarıldı arz yürüdü yerinden 
Korkutucu sesler  gelir derinden 
Yıldızlar döküldü koptu yerinden 
Temeli yıkılan arşlara döndük 
*
İlçeler kayboldu şehirler bitti
Yanıyor yürekler   evlatlar gitti 
Akıllar çıldırdı  bizi  terk etti
Bedeninden kopan başlara döndük 
*
İskenderun Arsuz niye ağlıyor?
Akdeniz’im niçin kara  bağlıyor? 
Asumanda halkın ahı  çağlıyor 
Acının heybesi döşlere döndük
*
Güneydoğumuzda büyük yangın var 
Dedeler nineler evlatlar ağlar 
Körpecik bebeler annesin arar 

Yuvası dağılan kuşlara döndük
*
Kimisi terk etti öz vatanını 
Kimisi kaybetti öz evladını  
Kimisi yitirdi dünü yarını  
Baharı olmayan kışlara  döndük 
*
Görmedi tarihler böyle bir afet 
Rabbim sen büyüksün  bizleri affet 
Figanımız büyük sen mağfiret et
Yorumu olmayan düşlere döndük.
*
Bu baharda çiçek açmaz Toroslar
Üzüntüden bal yapmıyor arılar
Suları kurudu akmaz arıklar  
Ağıtın meyvesi yaşlara döndük
*
Nadanlar laf söyler gönül kırılır
Sabır  eyle gönül dostlar darılır
Hakka ancak sabır ile varılır
Baharda kuruyan huşlara döndük
*
Bu dünya fanidir acılar geçer
Günü gelen ecel şerbetin içer
Feleğin işi ne,  gök ekin biçer
Kaderde yazılan işlere döndük
Kendi şiirimden sonra yeryüzünde meydana gelen (en basit, en küçük olaydan; en büyük hadiseye kadar) her şeyin Allah'tan olduğuna inanan büyük bir zatın/Şairin bir şiirinden bir kaç mısrayı da  paylaşmak isterim:
 "...İster cefa ister vefa,
Kahrın da hoş lütfunda hoş.

 
Bir dert gönder yahut deva!
Kahrın da hoş lütfunda hoş.
*
Hoştur bana senden gelen,
İster hırka yahut kefen,
Ya gonca  gül yahut diken,
Kahrın da hoş lütfunda hoş.