“RABBİN İÇİN SABRET!”

Hani bazı dönemler yaşarsınız, hayatın anlamını irdelediğiniz, bu gezegende anlamlandıramadığınız olayların içinde karmaşık bir halde buluverirsiniz kendinizi.

Bir rehber ararsınız iç dünyanızı rehabilite için. Aslında adres bellidir. Kur’an katman katman olduğu için size açıldığı kadar anlarsınız. Dolayısıyla bildiğimiz her şey bilince dönüştüğünde anlam kazanır.
Geçiş dönemlerinin sancılı olduğunu söyler bilginler. Dışı gülerken, içinden ağlar mı insan? ağlarmış..
Sanki gök, yeryüzüne inmiş, melekler herkesin dileklerini Allah'a iletmek için not alıyor gibiydi.
Baktım bu durumdan kurtulmak için çare arıyorum, sendeleyen ruhumun koluna girip birlikte camiye gittik.
Sırtımı mabedin duvarına dayadım, burnumda ince bir sızıyla kapadım gözlerimi.
Rabbim! dedim.
Şimdiye kadar hep cehenneminden korkarak ve cennetini ümit ederek yaşadım. Tüm sana olan itaatim, cehenneminden kaçmak, cennetine kavuşmak içindi.
Biliyorum ki menfaate dayalı hiçbir ilişki sağlıklı değildir ama ben hayatımın büyük bir bölümünü, hep bu menfaati gözeterek geçirdim.
Ne zaman ki Esma'nın hakikatlerinde kayboldum, anladım ki Sen’mişsin asıl mesele. Bu hakikati tüm hücrelerimce kavramam yıllarımı aldı..
Şimdi Yunus'un; "Cennet Cennet dedikleri, birkaç köşkle birkaç huri, isteyene ver onları, bana seni gerek seni" yakarısını daha iyi kavrıyorum..
Öyle muazzam bir his ki bu… Her şey için teşekkür ederim Allah'ım.
Hayatı öyle hızlı yaşıyoruz ki. Durup bir nefes almamız gerekiyor. Ruhumuz bize yetişmekte geç kalıyor. Ahengini bozuyoruz. Ruh ve beden birbirine meç olursa, o ritmi yakalarsa mucizeler gerçekleşir. Bir de üzerine zikir fikir şükür olursa tadından yenmez o arifle sohbet..
Ey rahmeti bol merhameti çok olan Allah’ım.
Benim adıma yeryüzü yuvarlağında yer ayırdığın için,
Yarattığın her şeyi, karşılıksız hizmetime sunduğun için,
Etrafıma bana rehberlik edecek iyi insanları yerleştirdiğin için,
Hayatımı karartacak kötü insanlarla yollarımı kesiştirdiğin ve bana kötü insan profiliyle nasıl iyi kalınabiliri öğrettiğin için,
Yaşadığım her olumsuzluğu, ruhumu kemâle erdirmemde basamak yaptığın için Sana tüm kalbimle minnettarım.
Elimde sana layık, getirebileceğim kulluk anlamında çok birikmişim yok ama her canımı acıtanlara karşı bir şey yapmak istediğimde,
"Allah ne der?" diye beni devamlı durduran bir vicdanım var eğer kabul edersen.
Bir de canımı acıtanlara “Rabbin hatırına sabret” ayetini yüreğime merhem olarak gönderdiğin için teşekkür ederim.
Rabbim, cennetini düşünmeden yalnızca rızana yaslanmak öyle güzelmiş ki.
Bu duyguya kavuşana kadar aştığım her had için, işlediğim her günah için nasıl üzülüyorum.
Cennet ümidi, cehennem kaygısı olmadan, yalnızca O'nun rızasını dert etmenin nasıl bir duygu olduğunu bilmek istedim.
Anladım ki bu yalnızca O'nu tanımaktan geçiyor. Anladım ki, bu O'nun esmasını içselleştirmekten geçiyor.
Bugün kalbimi inciten bir şeyi arkadaşıma anlatırken, "İnsanın arkasında yeter ki Allah olsun, kâinat ona karşı çıksa, onu engellese ne ki?" dedim.
Ey affetmelerin menbağı olan Allah’ım. Affetmek, şanından bir şey eksiltir mi? Bizlere merhamet eyle. Ve tüm tökezlemelerimizi sen kucakla. Kimseye bırakma bizi.
Amin…