ANNEM

Bu kelam bir peygamber hitabıyla “anneciğime” ve Rahim esmasının tezahürüne mazhar olmuş tüm kıymetli annelerimize ithafen: İnsanoğluna ilk annelik Hz. Havva annemizle ikram olunmuştur. İslamla “Cennet annelerin ayakları altındadır” diyerek müşerref kılınmıştır. Öncelikle ‘anne’ kavramı üç beş satıra sığacak kadar sığ değildir. Dünyaya geliş sebebimizden birisi de Hakk’ın isim ve sıfatlarının açığa çıkması içindir. Bu mucizeye vesile olan annelerimiz... İnsan bazen şöyle bir geçmişe dalıp gidiyor. Annemi de çok üzdüler, ama ertesi sabah kalkıp kahvaltı hazırladı. İşte tam olarak buydu annelerimiz! Cefa görseler de vefa gösterdiler. Varlık yokluk demeden sadakatle sarıldılar yuvalarına. Kocaman dünyanın yükünü metanetle kaldırmak, aileyi bir arada tutan ruh olmak akıl almaz bir güçtü! Mütebessim çehresiyle, sevgisiyle gönüllerimizi ısıtan annem... Karıncayı bile incitmekten imtina eden bir yaşam tarzı... Asaletin, naifliğin, nezaketin... Tüm anneler kutsaldır. Çünkü Allah onlara Rahim ismini lütfetmiş. Bize ruhundan üfleyen, bu nimetin şükrünü eda etmeyi nasip etsin. İlim, maneviyat inanın iki satır kitap okumakla, 3-5 konferans gezmekle alınacak değerler değildir! Bilmek, öğrenmek önce annelerimizi sevmekle, anlamakla başlar. Ağaran saçlarında, nice yaşanmışlıklar saklı alın çizgilerinde, nasırlanmış ayak altlarını öpmekle başlar. İnsan bazen buna çok geç kalır! Dönüp baktığında bir avuç toprak kalır elinde... Zamanında öyle dualar bırakmışlardır ki, ölene kadar çınlar kulaklarında... En zor anında, bir duası çekip kurtarır seni düşeceğin o kuyudan... Çünkü annedir o, anne... Annesini kaybeden yüreği yaralı güzel insanlar, üzülmeyin! Bu dünyada annesine doyamamak bir peygamber sünnetidir... Gelin şöyle bir asr-ı saadete uzanalım. Bir gün Allah Rasulu Hz. Ebu Bekr’in kulağına; “Keşke yapabilseydim, keşke yapabilseydim” diye fısıldar. Hz Ebu Bekir telaşla; “Anam babam sana feda olsun, söyle ey Allah’ın Rasulu nedir bu hemen yapalım” dediğinde, efendimiz: “Ben namaza dursaydım da, annem babam yahut ikisinden birisi “Muhammed, Muhammed” diye seslenseydiler... “Ben de buyur anneciğim, buyur babacığım” diyebilseydim diye hüznünü dile getirmiştir... Düşünebiliyor musunuz? Koskoca kainatın efendisi, yer gök ehli emrinde ancak yüreğindeki yara, bir kez olsun “annem” diyebilmek... İşte bizler böyle bir dünyada “anne” nimeti ile nimetlendirildiğimizin farkında bile değiliz. Dilese bütün dağlar altın olup peşinden yürüyecek olan o kutlu peygamber ‘anne’ kelimesini söyleyemeden hasret gitti bu âlemden... Rabbim annelerimizin hakkını ödeyebilmeyi, onları memnun ederek ahiret yurduna gitmeyi nasip eylesin.. Amin…