BABACAN BABALAR…

1970’lı yıllarda, çocukken babamı işinden dönüşünde, sokak lambasının altında her gün beklediğimi hatırlarım. Beyaz bisikletiyle alacakaranlığın içinden kasketiyle gelişini hiçbir zaman unutmadım. Çocukluk hevesiyle bisiklete binme heyecanından çok daha öte olan bu duygu, babamın bacaklarının arasında dolaşmak ve ona sarılmak olurdu. Babamın işten eve dönüşü benim en büyük heyecanımdı. Bu ona kavuşma özlemi, bisiklet kullanma heyecanımdan çok öte bir duyguydu. Bisikletim, her gün yeniden hasretle babama kavuşurken oyalanmayı tercih ettiğim bir araç olurdu. Şimdi yalnızca anılarım var… Baba; birçok dilde benzerlik gösteren kelime olan “ba” çocuk sesinden türetilmiştir. Baba olmak; baş olmak, başta olmaktır. İnsanın baba olması, belli sorumlulukları üstlenmesi demektir. Babalık biyolojik varlık olmaktan çok daha fazlasıdır, duygusal bir histir. Atadır. Kızan, karışan, sinirlendiren, koruyan, sarılan, özlenen, manası yokluğunda daha iyi anlaşılan kişidir. Baba, yuvanın çatısıdır. Babalar; çocukları, ailesi için dışarıdan gelen tehlikelere karşı kalkan görevi üstlenir. Olası felaketlerde herkesin sığınacağı, saklanacağı yer çatının altıdır. Tutunacağı esas yer babadır. Baba olmak da bunu yerine getirebilmektir. Çatıda bir delik olursa, evin içi su alır. O delikten giren rüzgâr çatıyı savurur. Önemli olan, o deliğin oluşmamasıdır. Ne içerden ne de dışardan çatının delinmemesi; yuvanın, ailenin bütünlüğü için önemlidir. Baba olmazsa ne duvar kalır ne de direk. Babanın varlığı, ailenin bütünlüğünü sağlayan temel unsurdur. Deprem, fırtına, hortum gibi doğal afetlere maruz kalan evler önce çatısını kaybeder. Çatısı olmayan duvarlar ise taşıyıcılığını kaybeder. Afetlerden geriye yalnızca harabeler kalır. Harabeyi yeniden onarmak kolay değildir. Onarılsa dahi hiçbir zaman aslı gibi olmaz. Adapazarı depremi sonrasında; çatısı bir kenara savrulan, duvarları çatlamış, kolonu-direği burkulmuş, pencere doğramaları ve kapıları yerle bir olmuş, döşemesi kabarmış, içindeki eşyalar yerinden oynamış, kırılan pencerenin perdeleri rüzgârdan uçuşan bir konutta; evin kadını, elinde süpürgesi ile evini süpürme çabasına düşüyor. Günlük uğraşları yerine getirmenin, günlük yaşamı sürdürmenin telaşında olan evin kadını ve çocukları, depremde ev, yerle bir olmasa da; evin çatısının uçtuğunun farkında bile değiller. Çünkü varlığına hep alıştıkları koruyucu çatının, orada olduğunu düşünüyorlar ve gündelik hayatlarına devam edebileceklerini zannediyorlar. Hâlbuki çatısı olmayan, duvarları çatlamış bir evin içerisinde normal bir yaşam sürdürmek ne kadar mümkündür? Günümüz insanı, yaşam boyunca alışılagelmiş günlük davranışlardan, alışkanlıklardan ötürü hayatının hep aynı şekilde devam edebileceğini zannediyor. Oysa ki çok şey değişmiştir. Ama bunun henüz farkında bile değildir. Baba sessiz sedasız evden gideli çok olmuştur. O, çatı misali uçmuştur. Yokluğu çok zaman sonra anlaşılmıştır. Ne zaman ki babaya ihtiyaç duyulur, o zaman yokluğunun farkına varılır. “Baban giderse, Başı dumanlı dağın gider Atan gider, sırtın gider. İki kapılı bu handa Menzile erişen yolun gider. Baba giderse, Darda yetişen elin gider Aklın gider, canın gider Şu dağlanmış yüreğinde Çocuk kalan yanın gider. Baban giderse, Öpülecek elin gider, Bayram gider.” Can YÜCEL Baba çınar ağacıdır gibidir. Onun gölgesi yoğundur. Siz fark etmediğiniz halde yağmurdan, fırtınadan ve güneşten koruyan O’dur. Babalar suskun ağlayan, sizi uyurken uyandırmadan sessiz seven, en zor dönemde bile yıkılmaz görünen sırtınızı dayadığınız çınar ağacıdır. O koca çınar, babacan babalar yaşlandığı ve muhtaç olduğu zamanda ise; Evdekiler evde istemiyor. Sokaktakiler “git evine” diyor. Başka bir ev veya başka bir dışarı var mı? Babalar sessiz sedasız, karanlıkta gider, kimse farkına bile varmaz. Ta ki arandığında fark edilir. O zaman da iş işten geçmiş olur. Erkek adam ağlamaz, babalar hiç ağlamaz sanmayın. Babalar suskun ağlar… Babacan babalara saygılarımla…