BİR PEYGAMBER NASIL SEVİLİR?

Bütün Hamdler, gökleri yeri ve her ikisi arasındaki emsalleri yoktan var eden, var etmekle kalmayıp yöneten hâkimiyetin, kayıtsız şartsız kendisine ait olduğu Allah azze ve celle’ye mahsustur.
Salat ve selam tevhidin öncüsü, örnek önder, kendisine itaat edilmediği, izinden gidilmediği sürece kurtuluşun mümkün olmadığı Hatemul Enbiya Muhammed Mustafa (sav) efendimize aline, ashabına gayesi Allah cc rızası, derdi efendimizin davası olan tüm müminlerin üzerine olsun inşallah.
Biri bize sorsa “Allah ve Rasulü’nü seviyor musun?” diye ‘Tabi canım bu da soru mu?’ deriz ve tepki bile veririz o soran kişiye. Ama iş icraata düşünce sadece dilde kalır bunlar. Kuru bir iddiadan öteye geçmez bu söylemler.
Sevgilimiz, dese ki; onu yemeyeceksin, bunu giymeyeceksin, şuraya gitmeyeceksin, hemen itaat ederiz. Gerekirse insanları, ailemizi karşımıza alırız yeter ki sevdiğimiz kişi bizden razı olsun diye.
İş, peygamber sevgisi olunca bizim yaptığımız vicdanlara hapsedilmiş kuru bir sevgi olarak kalmıştır, hayatımızda da bundan öteye gitmemiştir.
Gelin birlikte asr-ı saadete uzanalım. Acaba sahabe de durumlar nasıldı?
Hz. Ömer (r.a), her zamanki dürüst ve mert tavrıyla, Resul-i Ekrem’e gelir ve O’na ”Seni kendim hariç herkesten çok seviyorum” der. Bu dürüst ifade karşılığında aldığı cevap, “Ya Ömer, beni kendinden de çok sevmedikçe, felaha eremezsin” olur. Ömer (r.a.) o dakikada bunu söylemez; zira içi-dışı bir olan, riya ona şirk kadar ağır gelen bir mü’mindir. Öylece günler geçer. Ve bir gün, Ömer (r.a.) gelir, ”Ya Rasulallah ” der, ” Seni kendim dahil herkesten daha çok seviyorum.”
Evet kendimizi sevmekten vazgeçelim ama nasıl?
Bunun için önce fark etmek gerekli. Zihnimizi geçmiş ve gelecekten alıp, anda düşünmeye başlamalı.
Kısaca söylemek gerekirse, Peygamber Efendimiz’i sevmek, her yönüyle O’nu doğru bir biçimde tanımak, O’na uymak, O’nun adını çokça anmak, O’nun ismine ve bize bıraktığı evrensel değerlere sahip çıkmak, O’nun sevdiklerini sevip sevmediklerinden uzak durmak, O’nun ahlakı olan Kur’an ahlakıyla ahlaklanmakla olur.
O’nu bütünüyle ve doğru bir biçimde tanıyarak, O’nu izlemeli ve O’na yakışır ümmet olmaya gayret etmeliyiz.
Şuurlu bir mümin, hiçbir şeyi Allah ve Resulullah (sav)’dan daha fazla sevemez. Ancak bu orantıyı her zaman kavramak, doğru algılamak mümkün olmayabilir. Bu sebeple, her mümin hiç olmazsa kendi içinde, niyetinde, zihninde, aklında, kalbinde, Allah ve Resulü (sav) her şeyden daha fazla sevmek durumunda olduğunu ve daha fazla sevmekte olduğunu düşünmeli ve bunu hazmetmelidir.