BİZ ÇİMENLİ BAĞLARDA ÇİÇEKLERDİK

Köyümüze iki kilometre uzaklıktadır çimenli bağlar. Yarısı üzüm bağları yarısı da ceviz, badem, alıç ve pelit ağaçları ile dolu olan bir yerdir. Köylerde yaz ayları ailecek çalışılır. Yaşlı ve çalışamaz insanlar ile küçük çocuklar kalır. Çocuklar işe gidemeyen ve hasta olan dayanık dediğimiz hayvanları gütmeye götürürler. Yakın olduğu için genelde çimenli bağlara gidilir. Bizde de yazın evde ben ve nenem kalırız. Diğer aile fertleri çalışmaya giderdi. Ben de evde dayanık olursa onları gütmeye giderdim. Tabi çimenli bağlara… Gittiğimde bağ baya kalabalık olurdu. Hayvanlar otlarken biz de kızlı erkekli oyunlar oynardık. Bağın bir de bekçisi vardı. Şimşir Şaban emmi… Simsiyah yaşlı bir adamdı. Sanırım ataları Afrika’dan gelmiş.
Köy muhtarı her sene bu adamı bekçi tutardı. Bağın her tarafını gören Talvar denen pelit ağacı ve yapraklarından inşa edilen bir odada yaşardı. Gerek gördüğünde bağları gezer bazen de bizim yanımıza gelirdi. Babacan tavırları olan konuşkan bir adamdı. Bizlere de çimenli bağların çiçekleri, derdi. Öğle yemeklerini bizimle yerdi. Yanık bir sesi vardı. Türküler söylerdi. En çok da Yemen türküsünü… Hikayesini anlatır ağlardı. Masala metel der. Toplanın size metel anlatayım, derdi. Okuma yazma bilmezdi. Ancak okumanın okula gitmenin çok iyi olduğunu söylerdi. Okula gitmiyorduk ama Şimşir emminin öğütleri hep kulağımızda kaldı.
Biz çiçeklerden dört kişi üniversiteyi bitirdik. Çoğu da liseyi bitirdi. Çimenli bağlarda çok hatıra ve dostluklarımız oldu. Çok evliliğe giden aşkların temelleri orada atıldı. Sadece insanların değil hayvanlarında dostluklarına şahit olduk. Ceviz ağacındaki bir sincabın aşağıda duran kaplumbağayı yukarıdan ceviz atarak beslediğini gördük. Bir güvercinin ölmüş eşinin başında saatlerce öterek ağıt yaktığını yaşadık. Ne güzeldi o günler, çocukluğumuz ah geriye gidebilsek. Mümkün mü? Ancak hayallerde ve fotoğraflarla oluyor.