Biz iyiyiz!

Aaah… Ah.. Kıymetli okurlar; Sorarla ya hani, çok umursadıklarından dolayı değil de nezaket gereği, ‘nasılsın’ diye? Hem soranın hem de sorulanın çok ehemmiyet vermediği, dillere pelesenk olmuş, o sözde soru cümlesi. İşte bizde şu sıralar gazeteciler olarak öyleyiz. Kimsenin umrunda değil ya, güya “iyiyiz” Şu sıralar dediğime bakmayanız siz. Biz senelerdir bu kadar ‘iyiyiz.’ Kendi söküğünü dikemeyen terzi kadar ‘iyiyiz’ mesela. Mevsimi gelmeden dalları budanmış ağaç kadar ‘iyiyiz.’ Uçmayı öğrenemeden yuvadan iteklenmiş bir kuş kadar ‘iyiyiz.’ ‘İyiyiz’ gerçekten, kış aylarında Konya sokaklarına terkedilmiş bebekler kadar. Hatta o kadar ‘iyiyiz’ki öğrencisinden öğretmenine atılan dayak gibiyiz. Tedavi ettiği hastanın yakınlarından yumruk yemiş doktordan daha ‘iyiyiz.’ Hele ele çocuğunun gözleri önünde bıçaklanarak öldürülen, ‘ben ölmek istemiyorum’ diyen Emine Bulut’tan daha da ‘iyiyiz.’ Kısacası.. Amirinden haksız yere azar yemiş memur kadar ‘iyiyiz.’ Düşene birde müdürlerinin vurduğu, cemiyetinin sahiplenmediği, konseyinin sırt döndüğü meslektaş gibiyiz. * Bizim ‘iyiliğimiz’ başka mesleklerinkine benzemez. Kan kusar kızılcık şerbeti içtik deriz. Kendi kendimizi yer bitiririz de, sonra bu meslekte itibar kalmadı deriz. Üç kuruşa tamah eder, güce boyun eğeriz, sonra biz gazeteciyiz diye geziniriz. Sonra itibar dilenir, karşımızdakinden saygı bekleriz. Daha neleeeer neleriz, ah bir bilseniz.. * İşte biz böyle ‘iyiyiz’ sevgili okurlar. Vatandaşın sıkıntısını dile getireceğiz diye çırpınır dururuz. Toplumsal bir sorunu yazacağız diye kahramanlık yaparız. Emeklisinden çalışanına, öğretmeninden doktoruna, kadınından çocuğuna, herkesimin sesi oluruz ancak kendi sesimizi kendimiz bile duyamayız. Zorla konuşturulmaya çalışılan bir muhabbet kuşu gibi hep aynı kelimeleri tekrarlarız. Lakin yaratılıştan gelen doğallıkta şakıyamayız. Öğrenilmiş çaresizlik mi dersiniz, çaresizliğe mahkum edilmişlik mi, yoksa çaresizliği hak etmişlik mi, biz bilemedik, kararı siz veriniz.