MEVLANA TOGG'U ANLATSAYDI

Dünya böyledir işte. kişiler ve cemiyetler sürgit sevinçli veya biteviye hüzünlü olmazlar. Dünyanın kanunu böyle zorlukla kolaylık, iyilikle kötülük, hastalıkla sağlık adeta birbirlerinin gölgesi gibidirler.
Son günlerde ülkemiz; Togg fabrikasının açılışı, Türk Devletlerinin asırlardır arzuladıkları birlik olma hayallerine ilk adımı atmaları, KKTC’nin buraya gözlemci olarak katılması, Tahıl Koridorunun açılması, PKK’nın bitme noktasına gelmesi...Gibi güzellikler yaşanırken Taksim'de PKK’nın patlattığı bomba o tarihi tezin tekrar yaşanmasına yol açtı. Büyük gönüllü milletler ve kişiler, böyle travmalara takılıp kalmazlar. Tedbir alıp zafer yürüyüşlerine devam ederler. Bu sebepten ben de böyle yapacağım…
BİR SONBAHAR SABAHINDA MERAM’DA
Yeşillik ordularının yavaş yavaş hicrete hazırlandığı, Loras Dağının tepesinden kopup gelen Hazan Mevsimi Ordularının Meram bağlarına otağ kurmaya başladığı bir Lalebahçe seherinde, camiden eve dönerken Üstadın
-“Togg togg ayak sesimi aç köpekler işitsin
Yolumun zafer takı gölgeden taş kemerler…”
mısraları dudaklarımdan gayri ihtiyari döküldü. Evin bahçe kapısından içeri girdim. Soğuğa yakın bir serinliğin hâkim olduğu sabahın bu vaktinde, çiçeklerin yanındaki ahşap sandalyeye oturup, henüz hiçbir elin değmediği, hiçbir gözün görmediği, hiçbir burunun koklamadığı temiz, güzel, taze seher havasını doyasıya içime çekip tefekküre dalmıştım. Yeşillerin elveda, ve sarıların merhaba dediği bahçede, ömür şiirlerinin son mısralarını yazan yaşlı şairler misali çiçeklerin arasında, dolaşıp yarı uykulu güneşi beklerken bahçe kapımızın büyük tokmağı üç kere yüksek sesle vuruldu;
-Togg, Togg , Togg
Gözlerimi ovuşturdum, elimi yüzüme gözüme sürdüm. Duyduğum sesin gerçek olup olmadığını anlamak için kulağımı kapıya odakladım.
-Kim o? Diye nida ettim. Davudi bir ses cevap verdi,
-Uykuda mısın Gafil? Bu günler, bu saatler uyumak için uygun zamanlar değil. Geçiyor Kervanlar sen tek kalmak üzeresin dağlar başında….” Hayretim, korkum, endişem merakım öyle arttı ki gözüm dört, kalbim bin açıldı.
-Kimsiniz ne istersiniz derken kapıyı açtım. Karşımda uzun boylu, zayıf, elinde esrarlı bir asa, başında yeşil bir sarık olan, bakışları ufukları, nazarları kalbimi delen, elbisesi saçı sakalı bembeyaz biri duruyordu. Tarih sayfalarından fırlamış da buraya gelmiş gibi bir his uyandı içimde. Sesi görünüşünden çok genç bu siluet şaşkına çevirmişti beni. Biraz bakıştık, epey bir bekledik... Ben,
-Buyurun içeri dedim. O,
-Şimdi durma, oturma zamanı değil vazifeni hatırlatmaya geldim. Kalk ve yaz dedi.
-“Neyi yazayım? Ne yazayım?” dedim.
-“Toggları ve açları yaz.” dedi.

-“Açlar ne yapsın Toggu, Togg ne anlar açın halinden” diyecek oldum.
-“Bunlar kurak ve çorak iklimlerin acı, ekşi meyveleri ile beslenen ham ve gafil gönüllerin sözleri. Sana gönül ikliminin tatlı meyvelerinden yemek yaraşır dostum” dedi ve devam etti…
-"Asırlardır Anadolu insanının kalbine sinsice yerleşip onu dermansız bir derde duçar eden bir hastalık vardı: Eziklik, korku, kendine olan güvensizlik. Bu derde bir reçete yazman için uygun bir iklim oluştu, bu fırsatı kaçırma. Bu vazife ilk önce sana düşer dostum. Son yıllarda yapılan büyük eserlere eklenen Togg, genç ruhları esir alan eziklik hastalığına iyi bir ilaç olacak. Bu nedenle bu zaferin şarkısını sen yazacaksın. Hemşehrin Rumi’nin sevinç şiirini andıran bir şeyler, "mesela" diyerek başladı tarihin, edebiyatın, aşkın zirvelerinden devşirilen kelimeleri haykırmaya;
“Yollara sular dökün,
Bahçelere müjdeler edin,
Cihana haberler verin
Çünkü ceylan bakışlı Togg’umuz doğdu.”
“…Yol verin, açılın, savulun.
Beri durun, beri…”
Çünkü ceylan sekişli Togg’umuz doğdu.”
“…Gökler yeryüzünü kapladı, örttü bir anda.
Bir anda dört yanı misk gibi bir koku sardı.
Bir anda bir velvele, bir kıyamet koptu cihanda
Sürur kapladı ülkemi, sevinç yıldızları döküldü vatanıma…”
Ben bir kısmını yazabildim sizler tamamlayın bu zafer şarkısını. Hem gözümüz aydın olsun hem de başımız sağ olsun.