ÜLKARNEYN ALEYHİSSELAM’IN ORDUSU VE SIRLARI

Hayatın yoğunluğu, hengamesi, geçim derdi derken bazı hakikatleri paspas altı ediyoruz.

Ömür sermayesini tıpkı eriyen bir buz gibi tüketiyoruz farkında olmadan. Hayattaki son zil çaldığında maalesef geri dönüşü olmuyor..

Zülkarneyn Hazretleri bir gün ordusuna şöyle diyor: Gece öyle bir vadiden geçeceğiz ki, gecenin ışığı dahi yok. Ve bu vadiye tekrar dönme fırsatınız yok. Ayağınıza takılan çakıl taşlarından toplayabildiğiniz kadarıyla toplayın!

Gece olur ve askerler bahsedilen vadiye girer. Bir takım askerler: Komutan emretti ama savaştan yeni çıkmışız, yorgunuz ne gerek var çakıl taşlarını toplamaya.

Birtakım askerler: Komutanın emridir, yorgunuz ama en azından 3-5 tane alalım. Bir takım askerlerde şöyle der: Komutanın emridir, bu komutan bizlere çok ganimetler kazandırdı, savaşlar kazandırdı vardır bir hikmeti ne emretti ise harfiyen yapalım.

Buradaki önemli detay bu vadiye bir daha asla geri dönülmemesiydi. Ordu ilerler ve güneş ışığını gösterince, Komutan sorar: Kim ne kadar taş topladı?

Bir de bakarlar ki ne görsünler! Meğer topladıkları taşlar Zümrüt Yakut Elmas imiş. Şimdi ne başladı? Tabii ki pişmanlık!

Bu komutan senin savaştan çıktığını yorgun olduğunu bilmiyor muydu? Tabii ki biliyordu ama senin faydan olacak şeyler emretti...

Kıymetli dostlar, Ahiret hayatı da böyle işte. Biz şu anda o dünya vadisindeyiz. Ayağımıza değen değerli taşlar daha doğrusu başımıza değen değerli taşlar; ibadetle, zikirle, fikirle, şükürle ömrümüzü tamamlarsak ahirette de mesut olan biz olacağız inşallah..

Nereden geldik, neredeyiz, nereye gidiyoruz? Soruları farkındalığınızı artırmak adına insanı zinde tutuyor. İnsanoğlu için hayat her ne kadar muamma gibi görünse de, aslında muazzam bir sistem içerisinde tasarlanmıştır..

Bu sistemin matematiğini anlamak, algılamak pek de kolay değil. Anladığınızda o muhteşem açılım gerçekleştiğinde sistemi hayranlıkla izliyorsunuz..

Bu arada her şeyin bir sonu var. Kullandığımız beden elbisesini bir gün sahibine iade edeceğiz. İşte o vakte kadar şayet madde ile manayı bütünleyip kendi gerçekliğimizi ortaya çıkarabildiysek en bahtiyar kişi biz oluruz.

Her ne kadar ölümü bilsek de, hiç kimseye yakıştıramıyoruz öyle değil mi? Ölümün mutlaklığını flulaştırmak, ötelemek isteriz. Yoksa zordur her an ölümü düşünerek yaşamak. Ölümle aramıza bir mesafe, bir buzlu cam koyarız. Avunuruz, elden geldiğince. Ama gün gelir, aniden bir ölüm gelir ve yolumuz düşer mezarlıklara.

Çok sevdiğim büyük üstadların ölümle ilgili bakış açılarına birlikte bakalım istiyorum.

Ahh! Bir de öyle yiğitler vardır ki, ölüme bile meydan okurlar. Ölümü bile öldürürler. Tıpkı Hz. Hamza gibi. Nasıl bir yürek, nasıl bir cesaret, nasıl bir iman!

Ya “ölümü düğün günüm” diye tarif eden Mevlana Hz. ne demeli?

“Onlar Rabblerine kavuşmayı canı gönülden arzu ederler” diyor Rabbimiz.

Ölüm güzel şey, budur perde ardından haber. Hiç güzel olmasaydı, ölür müydü Peygamber?

‘Necip Fazıl Kısakürek’

Bu güzelliklere mazhar olmak için; öncelikle nefisten arınmak gerek . Çocukluğumun ilk yıllarında, ölüm, hayatımızın arka sokağıydı. O vakitler, ölüler ile dirilerin arası bu kadar açık değildi. Ölüm, ailemizin bir ferdi gibiydi. Mezarlık da semtimizin en sakin köşesi.

Fırsat buldukça, mezarlıkları ziyaret ederim. Bu gitmelerin faydası çoktur. Hırsı dizginler, dünyaya düşkünlüğü önler. Derinlikli muhasebe yapmanıza yardımcı olur. Ölüler, ölümlülere hep aynı tembihte bulunur: ‘Daha sakin daha sakin ‘.

“Ağzınızın tadını bozan Ölümü çokça anın” Peygamberimiz.

Ölüm ve zaman daima bir yardımlaşma içindedir. Zaman yavaştan alırken, ölüm çarçabuk bitirir işini” der ya John Berger...

Ömür sermayemizi Hakk’ın rızasına uygun yaşayıp cemalini görenlerden olabilmemiz duasıyla.