ÜZGÜNÜZ AMA!...

Uzun zamandır bu kadar heyecanlı bir karşılaşma izlediğimi hatırlamıyorum.
Özellikle tüm aile, tam kadro ekran karşısında o heyecanı yaşadığımızın için mutluyuz.
Ancak ilk yarısını hatırlamak istemeyip ikinci yarısının bitmesini istemediğimiz bir maç olduğunun da altını çizmekte fayda var.
Öncelikle bizlere bu heyecanı yaşattığı için Konyaspor’umuza çok teşekkürler.
Süper Lig'de ‘belki’ değil, ‘kesinlikle’ sezonun en önemli maçı Trabzon’da, Akyazı'da oynandı.
Tabi ev sahibi için ligin hayat memat niteliğindeki maçı Konyaspor maçı olunca, tribün full çekti. Şehir şampiyonluk şöleni havasında bekledi karşılaşmayı.
Ee kolay değil tabi, futbolla yatıp futbolla kalkan bir şehir için öyle de olması gerekiyor. Hatta son bir haftadır o kadar bir abartıya girdiler ki, Konyaspor’umuzla oynayacakları maçın ligdeki son maç olacağı düşüncesiyle hareket ettiler.
Neyse konumuz hamsinin tavada oynaması değil, çift başlı kartalımızın bu maçtaki ve ligin kalan maçlarındaki durumu olacak.
Evet, Trabzon deplasmanında kaybetmek hepimizi üzdü, bunun aksini kimse söyleyemez zaten. Ancak beni üzen böylesi bir maçta istenilenlerin yapılamaması ve normal bir maç kaybı oldu. Yani kazanma mutluluğunu yaşatan yeşil beyazlı temsilcimizin sahadan yenik ayrılması oldu. Aynı üzüntüyü Kupa maçında Karabük karşısında da hissettiğimi söylemem gerekiyor.
Yeşil beyazlı takımımız bizlere peş peşe kazanma mutluluğunu o kadar güzel aşılamış ki, alınan bir yenilgi haliyle üzüyor.
Sezon başından bu zamana kadar mütevazi ve birbirine inanan oyuncu topluluğundan oluşan kadromuz, ara transferde mevcut oyuncu sayısı kadar takviye yapan Trabzonspor karşısında elinden geleni yaptı.
Belki hatalar olmuştur ancak bu da normaldir, sonuçta duygusal bir çöküntü yaşanan süreçten geçiliyor ve karşınızda hayatını bu maça adamış bir takım var.
Ancak o takım kadar bir de hakem triosu olduğunu da unutmamak gerekiyor. Her ne kadar maç sonu yapılan yorumlara baktığımda hakemin temiz maç yönettiği yönünde ortak ağız oluşmuş olsa da, olayın kıyma boyutu gözlerden kaçıyor haliyle. Yani tüm ülkenin kilitlendiği bir maçta hakemin “Kılıç KALKAN’la” kuşbaşı doğrayacak hali yok. Köftelik kıyma çeker gibi çekmesi lazım ki, dikkat çekmesin. Nitekim de öyle oldu.
Maç içindeki gösterdiği, göstermediği -tek tek yazmak anlamsız olacak- ve maç sonu verdiği kartla kıymanın tuzunu atmış oldu.
Beyefendiliği ve hakemler hakkındaki açıklamaları ile edebinden ödün vermeyen teknik direktör İlhan Palut’un gördüğü kart, tamamen anlamsız ve bir o kadar da düşündürücü oldu.
Maç sonu İlhan Hoca olayın nasıl geliştiğini yaptığı açıklamada ifade etti ve şahsen benim futbol bilgimle birlikte. kural kitabının hiçbir maddesi "Kırmızı kart gerektirir" demiyor.
Bakın İlhan Hoca olayda hakemle arasındaki diyalogu şöyle ifade ediyor: “Hakem Mete Kalkavan bir çok yerde ambiyans düdüğü çaldı. 'O kadar basit faul olabilir mi?' diye hakeme sordum. Bir serzenişte bulundum ama yeni kurallar herhalde maçtan sonra sahaya gelip hakemle iletişim kurmayı kırmızı kart olarak cezalandırıyormuş.”
Şimdi bunun neresinde küfür var, neresinde hakaret var. Maç bitmiş gitmiş zaten. Bir takımın teknik patronunun bu ifadeleri kullanmasından daha doğal ne olabilir ki ? Ama dedim ya, amaç kıyım kıyım kıymak olunca gözünün üzerinde kaşın var dense de, al sana kırmızı kart denecektir zaten.
Bu maç bitti gitti, artık kalan maçlara bakmak ve mevcut yerimizi korumamız gerekiyor. Zaten bu zamana kadar bu düşünceyle gelindiği için başarı en doğal haliyle bütünleşmiş oldu. Bundan böyle sorumluluk daha da artmış oldu. Gerek yönetim gerek teknik kadro ve futbolcular kendilerini bu bilinçle hazırlayacaklardır ancak biz de şehir olarak takımımızın kalan maçlarını boş tribünlere değil, dolu tribünlere oynamasını sağlamamız gerekiyor. Artık maçlarımızın coşkulu ve baskılı olması adına tribündeki yerlerin alınması gerekiyor. Bunu fazlasıyla yapacak potansiyel ve sevginin olduğunu da biliyorum.
Kalın sağlıcakla…