BAYRAM TADINDA

Mübarek Ramazan ayını tamamladık. Rabbim kullarının ibadet ve taatlarını kabul etsin inşallah. Eski Ramazanları özlemle andık, mevcut ilahi havayı teneffüs ederek ihya etmeye çalıştık.
Akabinde bayramlarımız diyorum. Cuma günü, Ramazan Bayramı namazına müteakip Cuma bayramını ve Ramazan Bayramını idrak ettik. Üçüncü bayramımızı da pazar günü kutladık. 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı'nı. Sahada gördüğümüz kadarıyla bayram tadında yakın bir Ramazan Bayramı geçirdik.
İş yoğunluğundan bunalan, iş yükü altında ezilen ve tatili herkesten daha fazla hak eden bazı hemşehrilerimiz Ramazan Bayramı tatiline çıktılar. Bayram tatilinin üç gün gibi kısa olmasına karşın. Konya-Antalya yolunun trafiğini ziyadesiyle fazlalaştırdılar. Gerçi hava şartları dolayısıyla denize giremeyeceklerine rağmen kafalarını dağıttılar, dinlendiler.
Minareyi kaybetmeyi pek sevmeyen Konya’mızın ileri gelenleri tekkeyi beklediler. Misafir ağırladılar, misafirliğe gittiler. Eskiler daha iyi bilirler, bayram ziyaretlerine gidenler ve gelenlere “Bayramcı” denirdi. Bayramcı sayıları eskilerle mukayese edilemeyecek kadar azdı. Ancak korona sonrası ilk defa bu bayramda ziyaret hareketliliği gözlendi.
İnsanımız bir taraftan hısım akrabasını ziyaret ederken diğer taraftan da büyüklerini ziyaret ederek, hatır gönül alıyordu. Bu bayram ziyaretleri birazda yöresel oluyor. Bazı bölgelerde herkes birbirine giderken bazı sözde gelişmiş büyükşehirlerimizde ise ziyaret edilecek kişi sayısı bir elin beş parmağını biraz daha toleranslı davranırsak iki elin on parmağını geçmez. Yine eskileri ele aldığımızda ulaşım aracı olarak çoğunlukla belediye otobüsü ve dolmuşların tercih edildiği dönemlerde iki otobüs değiştirerek bayram ziyaretleri gerçekleştirilirdi. Üstelik 2-3 çocukla beraber. Bu zor şartlar altında günlerce bayram ziyaretleri yapılırdı. Atlamadan, gönül kırmadan her yaştan herkese bayram ziyareti yapılırdı.
Şimdilerde imkanların zirve yaptığı ulaşım ortamlarında ev ziyaretleri ne kadar yapılıyor. Ulaşım imkanlarından sanal alem daha fazla tercih ediliyor.
Şuandaki birinci dereceden sıhri akrabalardan bazıları evlerinde ziyaret ediliyor. Yetişilemeyen akrabalara telefon ile ulaşılabiliyor. Biraz daha uzak olanlara mesaj yoluyla sosyal medyadan ulaşılabilmekte. Daha uzak olan bildik ve tanıdıklara sosyal medyada kurulan gruplardan toplu gönderim yapılıyor. Ne kadar geçerli bilinmez ancak bayram kutlanmış oluyor.
Memleketimizin insanları yeni buluşları sever ve yeni yeni icatlar bulmakta mahirdir. Eskiden yakın akrabalar birbirlerini karşılıklı ziyaret ederlerdi. Şimdilerde adını “Toplu akraba bayramlaşması” koyabileceğimiz bir eylemde bulunuyorlar. Durumu müsait olan bayram tatilinde Konya dışına çıkmayan tüm akrabalar toplu olarak bir mekanda buluşuyorlar. Bazen katılımcı sayıları yüzlerle ifade ediliyor. Ya bir restoranda ya da bir kafede bir araya gelip yemek, kahvaltı ya da çay ikramında bulunuluyor. Herkes birbirini görüyor daha sonrada kimse kimseyi bayramlaşma adına rahatsız etmiyor. Bunun adına da bir bayramlaşma diyoruz. Ev ziyaretleri bitmek üzere. Şuanda anne baba ve kardeş ziyaretlerine kaldık. Yakında onlarda bitecek.
Bir insan vefat eden anne ve babası için taziye ziyaretine gelecek insanlara evlerini açmayıp belediyeden taziye çadırı istemekte. Nereye gidiyoruz? Sonra da belediyeye rica ediyoruz, gelen çok mümkünse iki gün daha kalsın. Rahmetlinin hatrı hiç yok mu?
Bir de toplu olarak yaşadığımız sitelerde örf adet, insanlık, hoşgörü, yardımlaşma, hasta ziyareti, taziye, geçmiş olsun ziyareti ve diğer güzel hasletleri tamamen bitirmiş durumdayız. Acaba bir sitede yaşamak mı daha güzel yoksa Uluırmak ya da Araplar'daki bir eski sokakta mı yaşamak isterdiniz? Sormaya gerek var mı? Tabii ki sitede yaşamak istiyor insanımız.
Ne diyelim!
Bayramımız kutlu olsun.