DİL/BİLİNÇ/ÖZGÜRLÜK

Bismillah. Kapasitemin oldukça üstünde, zor bir konuya girdiğimin farkındayım. Elbette bir köşe yazısı hacminde her şeyi söylemek mümkün değildir. Buna rağmen bu konu günlerce ele alınıp üzerinde düşünülmesi, yazılıp çizilmesi gereken bir konudur. Düşünce, görüş, bakış açısı, karar ,tahmin, malumat, bilgi, irfan, zevk, neşe, hüzün vd. Hemen her şeyi dil üzerinden aktarıyoruz. Bu nedenle kullandığımız dil, seçtiğimiz sözcükler çok önemlidir. Dil/bilinç/ özgürlük arasında sıkı bir ilişki olduğunu düşünüyorum. Dikkat ederseniz yeni yüzyılda sosyal ağlar üzerinden operasyonlar yapıyorlar. Emojiler küresel bir dil durumuna geliyor. İnsani ortak duyguların aktarımında faydalı olabilir. Ama daha derinde insanlığın kadim mücadelesi olan hak/batıl mücadelesinde bilinç kaybı meydana getirme tehlikesi göz ardı edilemez. Bilinç kaybı, bireysel ve toplumsal özgürlüğü neredeyse imkansız kılar. Asıl büyük risk buradadır. Şöyle bir hüküm cümlesi kurmak abartılı olmaz diye düşünüyorum. Diline sahip çıkamayanlar önce bilinçlerini sonra özgürlüklerini kaybederler. Bir güzel insan veciz bir şekilde anlatıvermiş. Ne diyorduk/ ne diyoruz ve aslında ne kaybediyoruz... Sözü ona bırakıyorum. *** “Hu Hu” diye seslenirdik komşumuza... “eyvallah” dilimizin pelesengi idi… “Hay”dan gelip “hu”ya giderdik… “Hay Hay Efendim!" diye kabul ederdik teklifleri… “Allah,Allah,Allah,Allah ” diyerek şehadete koşardık Tuna boylarında… “Allah Allah”, “Sübhanallah”, “Allahu ekber “ idi hayretlerimiz. Şimdilerdeki gibi “Vaaaauuv” diye yada “ohaa” diye gayrimüslim kırması çığlıklar atmazdık. “Tövbe estağfurullah” “fesuphanallah” zikri anlatırdı kızgınlığımızı. “Aman Allahım” derdik “oh my god” girmeden dilimize … “Salavat” anlatırdı bazen yanlış bir iş yapıldığını… “Neûzubillah” çekmek idi istemediğimiz bir şey görünce zikrimiz… “Bismillah” ile başlarlardı her hayrın başı. “Hay Allah” iyiliğimizi vermeye devam edeydi… “Allah Allah İllallah , Muhammedun Resulullah” sonrası derdik alkışlarla yiğitlere “maşallah” “Ya sabır” öfkemizin ilacı idi … “Hasbünallâhü ve ni’mel-vekîl!” diyerek Allah’ı “vekil” ederdik çaresiz kalınca… “Ya Şafi” dokunurdu yaramıza merhemden evvel … “İnna lillah” ayeti teselli ederdi geride kalanları… “Hak’ka yürürdük” eskiden ölmezdik biz … “Bu da geçer ya hû!”, “Vazgeç ya hû!”, “Hoş gör ya hû!” hatları süslerdi tekke ve zaviyelerin, iş yerlerimizin duvarlarını, psikiyatrik ilaçlarlar dünyamıza girmeden… -Velhasıl kelam Azizim! "Eskiden yaşarken zikrederdik , şimdi zikrederken bile o hali yaşamıyoruz..." O güzel hallerimize tekrar dönmemiz ve yaşamamız dileği ile...