Evet, bizler şanslıyız aslında...

Çocuktuk, küçücük ellerimizle, çamurdan, kocaman kamyonlar, atlar yapardık. Sonra bindirirdik düşlerimizi. Alabildiğince sınırsız. Olabildiğince uzak, Belki daha önce keşfedilmemiş belki, keşfetmeye geç kaldığımız. Uzak diyarlara gider, gelirdik. Gittiğimiz her yer bizim bilirdik... Bazen yaralı bir kuş olursunuz ummadığınız bir kapıda. Gündüz kaçtığınız, gece sığındığınız dağınık bir yuvaya benzer. Bazen hayat tüm çelişkisiyle vururu yumruğunu göğsünüze. Hayat en çok yalnızken yakalar kendi içinize olan o munis yolculuğunuzu... Kızdığınız şeye sevda duyarsınız bazen, Gözlerinizde durur sevdanızın çelişkili korkusu. Bazen baba olmak geçer aklınızdan babanıza, Nede olsa bütün babalar önce çocuktu... Git gide uzaklaşan ve hafızalardan tabiri caizse milim milim silinen yıllardır çocukluk yılları. Genel olarak baktığımızda insana çocukluk yıllarını hatırlatan şeyler kişiler, olaylar, diziler, şarkılar oluyor... Televizyon programları ve şarkılar üzerinden geçmişe özlem duymak özellikle sosyal medyanın önemli malzemelerinden. Tabi şöyle düşününce insan kendini şanslı hissetmiyor değil. Ben Kemal Sunal, Barış Manço ve Bizimkiler'li bir çocukluğa özlem duyarken şimdiki nesil ilerde Demet Akalın, Beren Saat, Polat Alemdar, Survivor'lu bir çocukluğa özlem duyacak. Evet bizler şanslıyız aslında böyle büyüdüğümüz için... Huzur ve mutluluk daima yanınızda olsun. Sağlıcakla Kalın!