Keşke o koltuklar hep çocuklara bırakılsa

Sevgili okurlar;   Dün 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramıydı ya!   Hani günün anlam ve önemine binaen büyüklerimiz makam koltuklarına çocukları oturtmuştu?   Tek günlüğüne, göstermelik ve samimiyetten uzak bir şekilde, o soğuk deri kaplama ve pahalı koltuklara oturmuştu ya çocuklarımız.   Hayal ettim bende.   Acaba dünyayı çocuklar yönetseydi nasıl olurdu diye.   Düş de parayla değil ya, başladı nöronlar çalışmaya.   *   Düşünsenize, Konya’nın tek derdinin topunun patlamış olmasının olmasını.   Ya da ne biliyim, Ereğli’nin Cihanbeyli’nin defterini çizdiğini.   Akşehir’in Beyşehir’i saklambaç oynamaya çağırıp da annesinin izin vermediğini.   Selçuklu’nun Meram’ın saçını çektiğini falan…   En yaramazı da Karatay olurdu herhalde, oyunlarda mızıkçılık yapan.   *   Düşünsenize dünyanın tek derdinin çocukça şeyler olduğunu?   Acaba onlar da birbirleriyle savaşırlar mıydı?   Seydişehir’in bütün arkadaşlarını toplatıp Ilgın’a saldırdığını.   Sonra canları sıkılınca çelik çomak oynadıklarını.   Sonuçta kin gütmeyi bilmez çocuklar değil mi?   En fazla birbirlerine küserleri kızgınlıkları geçince barışırlar…   *   Hayaller hayaller hayaller…   Nedense o an daha yaşanılabilir geldi dünya gözüme.   Daha bir sorunsuz, daha bir mutlu.   Kinden, nefretten, öfkeden uzak.   Çıkar çatışmalarının olmadığı…   Düşünceleriyle sıyrıldım hayal dünyamdan, gerçekleri bir kenara bırakarak.   *   Asıl meseleye dönelim.   Ne kadar anlamlı, ne kadar şerefli ve gurur verici bir gün değil mi sevgili okurlar?   Dünyanın başka hiçbir ülkesinde çocuklara ayrılmış böyle bir gün yok.   Hele bayram hiç yok.   Veeee…   Başka hiçbir dünya lideri geleceği bu denli somut bir şekilde çocuklara emanet etmemiştir.   Ne kadar taktire şayan, ne denli bir ileri görüşlülük değil mi kıymetli okurlar.   Sözde değil, kelimenin tam anlamıyla özde ve somut bir hareket.   Bu vesileyle Ulu önder Mustafa Kemal Atatürk’ü de rahmet özlem saygı ve sevgiyle anıyoruz, çocuklarımızın bayramını canı gönülden kutlayarak.   *   Küçük bir not;   Bırakın, bir yanınız hep çocuk kalsın…