ÖNCE İNSANLIK SINIRI

Her sene yılın bu zamanı ülke olarak geleneksel asgari ücret belirme dönemine girmiş bulunuyoruz. Gerek işçi sendikaları gerek işverenler gerekse de devlet kanadı asgari ücreti belirlemek için günlerdir canhıraş bir şekilde toplantılar yapıp birbirlerine raporlar sunmaktadır.
Yıllık enflasyonun yüzde 80’leri aştığı bir ülkede neyin pazarlığının bu kadar sürdüğü de ayrı bir soru işaretidir.
Bizdeki asgari ücret, sendikaların yorumladığı üzere zaten yoksulluk sınırının altında bir oran. Her bir sendika kendi yayımladığı raporda bu ücret için çeşitli rakamlar veriyor.
İşin gülünç tarafı, her sendikanın sunduğu raporda bu oranın alt tabanın ya açlık sınırı olarak ya da yoksulluk sınırı olarak açıklanması ve bu taban üzerinden pazarlığa oturulması.
Dolaylı olarak milyonları ilgilendiren bir maaş ücretlendirmesinde taban sınırlandırmasının böyle insanlık onurunu kırıcı sıfatlarla kamuoyuna lanse edilmesi ve bunun da bir başarı göstergesi gibi sunulması açıkçası beni çok şaşırtıyor.
Anlatmaya çalıştığım asgari ücretin ne kadar olup olmaması değil, bu ücreti belirlerken milyonlara reva görülen bu anlatım biçimi. Açlık, yoksulluk ya da sefalet, adına ne derseniz deyin ama öncelikli sınır insanlık olmalıdır.
Biz bir Orta Doğu ülkesi değiliz. Biz bir Afrika ülkesi değiliz. Biz bir uzak doğu ülkesi de değil. Biz anlı şanlı Türkiye Cumhuriyetiyiz ve bu ülke sınırları içirişinde yaşayan hiçbir bireyin hayatta kalabilmek için bu tanımlamalara göre ücretlendirilmesi ve tanımlamaları içselleştirerek bu kadarını hak ettiğini düşündürülmesi bu insanlara yapılabilecek en büyük haksızlıktır.
Öncelikle bu ücreti belirlerken kullanılan dili düzeltmeliyiz. Her şeyden önce taban sınırını insanlık olarak belirleyebilirsek gerisi zaten rakamlardan ibaret bir konu.